Samen ondernemen & leiderschap

Jaren geleden stond ik in een opstelling in de bak bij een paard, een ervaring binnen systemisch werk met paarden die me diep raakte. Mijn partner was er niet fysiek bij, maar werd gerepresenteerd door een voorwerp. Ik wist dat ik een patroon wilde onderzoeken, omdat ik voelde dat ik vastzat.

Niet in ons bedrijf. Niet in mijn relatie. Tenminste, dat dacht ik. Alles leek op orde. We draaiden goed, werkten hard, bouwden samen iets op. Samen ondernemen met je partner lijkt ideaal, maar kan ook blinde vlekken creëren. En diep vanbinnen knaagde iets bij me. Ik voelde dat ik niet volledig tot mijn recht kwam. De onbewuste, innerlijke frustratie projecteerde ik op mijn omgeving: korter lontje - oplopende spanning - afnemende veerkracht - nog harder werken.

En toen werd dat in een paar seconden pijnlijk duidelijk.

Ik stond stil, wachtend op een reactie van het paard. Maar hij keek niet naar mij. Zijn aandacht ging volledig naar het voorwerp dat mijn partner representeerde. Alsof ik er niet was.

Mijn adem stokte. Ik bestond, maar zonder zwaartepunt. Mijn aanwezigheid werd niet erkend. Niet door het paard. En misschien ook niet door mijzelf.

Terwijl ik daar stond, voelde ik in al mijn ongemak hoe vertrouwd dit tegelijkertijd was. Niet alleen van nu, maar van vroeger. Van generaties terug.

Mijn oma werd in WOII ingezet als koerierster. Dienstbaar aan een groter geheel. Later nam ze in haar huwelijk ook een zorgende, dienende rol op.

Mijn moeder volgde onbewust hetzelfde patroon. Ze cijferde zichzelf weg voor mijn vader, mijn broertje en mijzelf. Haar volle potentieel? Nooit ontwikkeld. Ze was nodig thuis. Haar zorgende rol stond vast.

En ik? Ik dacht dat ik bewust koos.

Maar ik stond achter mijn partner. Ondersteunend, dienend. Niet omdat het moest, maar omdat het vanzelf zo ging. Omdat het diep in mij zat. Niet alleen in mijn relatie. Ook in mijn werk en later in ons bedrijf.

Ik liep mee op een pad dat niet het mijne was. Ik hielp, ondersteunde, werkte mee. Toen ik vennoot werd in onze paardenhouderij, voelde dat logisch. Maar écht mijn plek innemen? Dat deed ik niet.

En dat patroon zag ik niet, tot een paard het me liet voelen.

Het paard voelde het haarscherp aan. Hij spiegelde precies waar ik stond. Letterlijk. Een krachtig voorbeeld van het paard als spiegel in leiderschapsontwikkeling.

Hij keek niet naar mij. Niet omdat hij mij niet zag. Maar omdat ik mezelf nog niet helemaal zag.

Dat is de kracht van dit werk. Niet zweverig. Niet abstract. Maar pijnlijk helder en confronterend. Liefdevol genadeloos.

Hoe vaak denken we dat we zelf kiezen, terwijl we onbewust een bestaand patroon volgen?

Of je nu ondernemer, leider of professional bent: je kunt strategisch briljant zijn, hard werken, verantwoordelijkheid nemen, maar zonder bewust leiderschap kun je onbewust vast blijven zitten in patronen die je groei belemmeren. Maar als jij niet écht op je plek staat, dan werkt alles nét niet.

En dat merk je. In je werk. In je relaties. In je energie.

Je hoeft niet harder te werken, maar je mag anders gaan kijken.

Echte groei begint niet bij méér doen, maar bij bewustzijn.

Pas toen ik mijn eigen patronen ging herkennen, kon ik loskomen van wat me onbewust tegenhield.

Wat herken jij hierin? Heb je ooit gevoeld dat je vastzat, maar niet wist waarom?